Helemaal in de war, als de wolven gaan huilen!
We waren tijdens een vakantie in het buitenland met ons gezin heerlijk aan het wandelen. Het was koud, maar de zon scheen op de meeste heldere manier. De lucht was kraakhelder en fris. De sneeuw onder onze voeten kraakte authentiek en vers, als in de oude kinderboeken van Van der Hulst.
Al lachend, sneeuwballen gooiend en gekke selfies makend wandelden we door de prachtige, indrukwekkende natuur. Een enkele vos foerageerde in de verte over de besneeuwde vlakte op zoek naar de laatste hapjes die nog te vinden waren. Wij liepen in heldere sporen die de herten en zwijnen die nacht hadden achtergelaten.
Opeens echter klonk er een geluid wat we nog nooit eerder echt hadden gehoord. Een geluid wat we echter wel direct herkenden. Het geluid echode tussen de bergen en iedereen stond stil en keek elkaar aan. We waren met z’n zessen, maar dit geluid maakte dat zes ineens toch heel weinig leek.
Midden op deze prachtige dag, bij heldere lucht en zonneschijn, klonk plotseling het gehuil van vele wolven tegelijk. En wat de eerste momenten nog een echo leek, bleek al snel een andere groep wolven die van een andere kant met eenzelfde geluid hun identiteit profileerden.
En daar sta je dan in de besneeuwde, verlaten middle of nowhere. Met een kind, twee tieners en drie volwassenen. Links en rechts van je beginnen troepen wolven een geluid te produceren wat door merg een been gaat. En of het verbeelding is of werkelijkheid, ze lijken echt dichterbij te komen.
Geen moment in mijn leven heb ik beter beseft wat het betekent als Jezus zegt: ‘Ga heen, zie, Ik zend u als lammeren te midden van de wolven.’ Lukas 10:3. Wij waren nog wel liefst met een groep van zes personen, niet lam en geen lammetjes. Geheel beheerst, maar zoooo snel we konden, begaven we ons rechtstreeks terug naar de auto.
Bidden deden we op dat moment allemaal vanzelf, daar hoefden we geen samenkomst of bidstond voor te organiseren. Ik wilde op dat moment dat ik meer informatie had over wolven en wolvengedrag. Ik wilde dat ik vuur bij me had om ze op afstand te houden. Ik wilde wapens en munitie. Ik wilde van alles wat ik niet eerder had gewild.
Als een lammetje tussen de wolven. Zo zijn we gezonden in deze wereld. Oncomfortabele en beangstigende positie. Als je je er niet van bewust bent, dan raak je volledig in de war als de wolven ineens gaan huilen. De had-ik-maars ploppen op als verse popcorn in een pan. Bidden is ineens prio 1 en een brandend vuur van passie en kracht is een behoefte die je soms te snel vergeet. Je hebt opeens je wapens nodig die je voor het gemak maar achterlaat als je gaat wandelen want die wapens zijn zo zwaar.
Moraal van het verhaal. Wees je bewust van de wolven. Als jij je door Jezus laat zenden is dat een simpele, maar angstaanjagende realiteit. Jezus geeft alles wat je nodig hebt om je erop voor te bereiden en ze op afstand te houden. Maar vaak realiseer je dat pas als je al op de vlucht bent geslagen door de schrik. Wees je bewust van de wolven. Ze komen ongetwijfeld, ze horen erbij. Maar het Lam wat in jou is, is de Leeuw van Juda en heeft iedere wolf overwonnen. Ze kunnen misschien huilen, je angst en schrik aanjagen, maar je bent veilig in Hem.
Ja, en misschien bent u nog nieuwsgierig hoe het met ons afliep. Nou, zoals u waarschijnlijk al aanneemt, gezien het feit dat ik dit schrijf, liep het goed af. We kwamen ongedeerd aan bij de auto en begonnen al snel stoere praatjes te maken over wat we hadden gedaan met de wolven als ze echt hadden aangevallen. Laten we die stoere praatjes maar geloofsuitspraken noemen. Als die echt waar waren worden, dan was er weinig van de wolven overgebleven.
