God geniet van mij!

Onze dochter moest vroeg uit bed vandaag. Ze is vijftien en zit in haar examenjaar. Gewoon een lekkere puber dus. Het derde uur moet ze beginnen. Vanaf half zeven loopt haar wekker af en ik probeer haar vanaf half acht uit bed te krijgen, tevergeefs…. Om tien uur krijg ik te horen dat ze om half een pas moet beginnen. Kan je mijn blouse even strijken is het tweede wat ze vraagt. Daar gaat mijn rustige ochtend denk ik egoïstisch. Totdat ze ten tonele verschijnt. Ik geniet van haar! Gewoon omdat ze mijn kind is.

Ik weet eigenlijk nog niet zo lang dat God ook zo naar mij kijkt. Altijd!

In onze veroordelende maatschappij en helaas ook kerk heb ik me altijd veroordeeld gevoeld. Nooit goed genoeg. De lat moest altijd hoger, in alles. Dat resulteerde in ongezonde relaties. Op mijn werk, thuis, met mijn kinderen, vrouw, eigenlijk overal. Als je jezelf veroordeeld, veroordeel je anderen ook. Zelfs vanuit het christelijke denken. Je kunt natuurlijk overal iets van vinden, je overgiet het met een christelijk sausje en het klinkt goed. Je kan veel meningen Bijbels onderbouwen en je denkt goed te doen. Tenminste ik wel.

Omdat ik dacht nooit goed genoeg te zijn, kon ik niet van mezelf houden. Terwijl God dat juist van ons vraagt. Jezus heeft de wet vervuld en geeft ons de opdracht God lief te hebben boven alles en onze naaste als onszelf, toch? Maar hoe kan ik God liefhebben als ik me door zijn wet veroordeeld voel en hem zie als een toornig God, voor wie ik nooit goed genoeg ben? Laat staan van mezelf houden en al helemaal niet van die ellendige naaste. Die faalt in mijn veroordelende ik natuurlijk helemaal! Ik heb mezelf lang beter voorgedaan als dat ik was. In mijn laatste werkzame functie als verkoper kon ik natuurlijk prima mijn ellendige ik oppoetsen en te koop aanbieden.

Ik ben 7 jaar ziek. Parkinson, kortgenoemd P. Hij is overal en altijd aanwezig in mijn leven. Ieder moment van de dag bepaald hij mijn denken, doen en vooral laten. De afgelopen 7 jaar heb ik heel wat jasjes uit moeten doen. Ik noem er even een paar: hardlopen, mijn passie, streep erdoor. Mijn werk, die langgekoesterde BMW van de zaak, streep erdoor. Vriendschappen, ik deed er zo mijn best voor. Grotendeels geskipt. De actieve papa, altijd had ik energie, is er niet meer. De man waar mijn vrouw voor gekozen heeft, verdwenen. En zo kan ik nog wel even doorgaan.

Juist nu, ik besef het nog niet altijd, maar juist nu zie ik God. De echte God. Hij houdt van mij, geniet van mij, zonder enige voorwaarde. ONVOORWAARDELIJK!!!! Al lig ik hele dagen op de bank en doe helemaal niets, Hij houdt van mij. Sterker nog Hij geniet van mij. Ongeacht wat ik doe of niet doe. Meer en meer springt mijn hart op van vreugde als ik aan Hem denk. Woorden schieten te kort. De Alfa en de Omega, het begin en het eind. Hij is er altijd geweest en zal er altijd zijn! En door Jezus zonder enige veroordeling, WAUW!!!

Papa!! Mijn lieve dochter verstoort ruw mijn gedachtegang, ze vraagt of ik haar blouse al kan strijken. Ik pak de strijkbout en glimlach…