Daniëlle Verbrugge (54 jaar) startte op de School of Revival met het verlangen om meer te ontdekken over wie God is en om Zijn Vaderhart beter te leren kennen. We zijn negen maanden verder en ze neemt ons mee in haar ervaringen en verhaal. Samengevat: “School heeft me geholpen om inhoudelijke thema’s daadwerkelijk te laten landen.” Want als oudste fulltime- deelnemer was ze wel bekend met de meeste inhoud. “Toch waren verschillende perspectieven nieuw en mocht ik een laagje dieper stappen in mijn geloofsleven.” 

Veel thema’s in haar leven hebben die verdieping gekregen door interactie met haar gezin, de studenten en de docenten. “Dat startte eigenlijk al in de eerste week, toen we het hadden over een cultuur van eer.” Het maakt niet uit of mensen anders zijn of anders doen, we kunnen elkaar aanvullen en van elkaar leren. “Veel mensen zeggen het wel, maar in de praktijk komt daar vaak niet veel van terecht. Wij leerden dit daadwerkelijk toe te passen: Wanneer het lukt om te leren kijken naar wat anderen hebben en we daar echt van willen leren, verrijkt dat ons enorm.” Klasgenote Charlotte bevestigt dit: “Daniëlle is ontzettend sterk omdat ze zich ook kwetsbaar opstelt en nederig is. Ze wil van óns – als jongere studenten – leren omdat ze gelooft dat ‘iedereen iets van God laat zien’. Daarin kan ik echt van haar leren.” 

“We kunnen soms te veel gefocust raken op wonderen en tekenen, terwijl het uiteindelijk gaat om leven zoals Christus.”

Identiteit is het tweede thema waar de lessen over gaan. Een onderwerp waar Daniëlle al veel over heeft geleerd, maar wat in de praktijk wat dieper mag landen. “Ik denk dat mensen over het algemeen te snel in een bediening worden gezet, waardoor ze vanuit gebrokenheid handelen. Wil je echt effectief zijn in je bediening, dan kun je beter eerst compleet en geheeld zijn. Het is goed om dit proces voorafgaand mee te maken, in plaats van dat je er onder je bedieningstijd doorheen gaat – zodat je meer kunt uitdragen.” Hiervoor is een Bijbelschool zo’n krachtig middel.  Door een tijd lang intensief met het thema bezig te zijn, kreeg het meer impact op haar leven: “Je wordt er bewuster van en gaat eruit handelen.” En dat vindt ze belangrijk: “We kunnen soms te veel gefocust raken op wonderen en tekenen, terwijl het uiteindelijk gaat om leven zoals Christus. Karakter en identiteit zijn het meest belangrijk en daarin is een cultuur van eer weer erg helpend.”  

“Tijd nemen voor jezelf is óók investeren in het Koninkrijk.”

In het gesprek met Daniëlle geeft ze aan, dat ze voor haar gevoel, nog niet voldoende gegroeid is in het thema ‘vaderhart van God’. Tegelijkertijd valt in het interview op hoe relaties en geloofsthema’s in haar leven bekrachtigd en verdiept worden. “Ik heb een gezin met vier kinderen, twee daarvan zijn nog puber en wonen thuis.” Wanneer de klas onderwijs krijgt over relationele cirkels, beginnen er dingen in haar leven te verschuiven. “We moesten als huiswerk onze tijdsindeling inzichtelijk maken. Toen ik dat aan mijn dochter liet zien vroeg ze: ‘maar waar besteed je tijd aan jezelf?” Dat zet haar even stil. “Tijd nemen voor jezelf is óók investeren in het Koninkrijk.” Dit bevestigde de confrontaties met zichzelf die ze eerder dit jaar al ervoer over het stellen van prioriteiten en grenzen. 

Dat laatste thema, het stellen van grenzen, kwam ook terug in de dynamiek van de klas. “Ik ben vrij intuïtief en ik kijk automatisch om naar anderen. In de klas werd ik daardoor een beetje een moederfiguur, terwijl ik er zit voor mezelf.” Er komt zelfs een punt dat ze, in het bijzijn van iedereen, de keuze maakt om die verantwoordelijkheid van de ‘moederrol’ op te geven. “Niet dat ik daarna niet meer naar hen omkeek, maar ik zit er voor mezelf. Daar horen ook grenzen bij.” En dat wordt gewaardeerd door haar klasgenoten. Klasgenote Joëlle: “Ze koos heel bewust voor haar eigen proces, dat vond ik ontzettend krachtig!” 

Iets anders wat impact maakt op het geloofsleven van Daniëlle, is de uitslag van de Keys-test. “Vroeger twijfelde ik soms nog een beetje of ik Gods stem wel écht kon verstaan, omdat het er bij mij zo anders uit zag als bij een ander.” God spreekt bijvoorbeeld heel duidelijk door haar intuïtie heen. Door daar bevestiging in te krijgen, ervaart ze heel veel rust en vrede over haar eigen relatie met God: “Het hoeft niet hetzelfde te zijn als bij anderen.”  

Ook in haar eigen leiderschap is wat meer rust gekomen, wat helpt in de verantwoordelijkheid die ze samen draagt als huiskerkleider van House of Miracles. “Van natuurlijk ben ik mensgericht (herderlijk) en marktgericht (evangelist), maar ik ben ook een name een bemoediger en een aanmoediger. Wanneer mensen voor lange tijd op sleeptouw genomen willen worden, moeten ze niet bij mij zijn. Dat geeft mij op termijn frustratie, dat is de evangelist die om het hoekje komt kijken: Ik wil hen vooral ook activeren en een duw de juiste richting op geven.”    

In wat Daniëlle vertelt lijkt vooral een stukje zekerheid terug te komen; een vertrouwen dat wat ze intuïtief gelooft of doet goed is: Dat het ook naar Gods wil is wanneer je je geloof uitleeft op een manier die dicht bij je karakter ligt. “Ik hoef niet mee te gaan in wat de rest doet, maar ik mag mijn eigen pad kiezen.” En dat is ook Daniëlles verlangen op gebied van profetie: “Soms kan ik me op de bijbelschool wat ongemakkelijk voelen hierbij om dit in de grote groep te doen, het voelt dan voor mij als jezelf profileren, terwijl ik elders wel gewoon profeteer. Dit is iets waarin ik mag groeien om in een grote groep hierin zekerder te worden, ongeacht wie er bij staan.”