God spreekt duidelijk ook voordat wij het soms begrijpen!

Wat een bemoediging en troost in onvoorspelbare tijden.

God laat ons niet in het ongewisse over wat Zijn plannen en gedachten zijn. Soms echter hebben wij de tijd nodig om Zijn spreken te begrijpen in het hier en nu van onze levens. Jeremia profeteert dit zo prachtig met de bekende tekst; ‘Roep tot Mij, en Ik zal u antwoorden, Ik zal u grote en onbegrijpelijke dingen bekendmaken, die u niet weet.’ (Jeremia‬ ‭33:3‬) We roepen God aan en zijn antwoorden zijn soms nog te groot en onbegrijpelijk om direct te kunnen interpreteren.

Zo kijk ik altijd naar profetische woorden als ik ze ontvang. Ook voor de gemeente die we worden en de beweging die we als I AM de afgelopen jaren al zijn. Als je dan terugleest hoe gedetailleerd God spreekt over waar we doorheen gaan dan kan me dat zo intens verwonderen en bemoedigen.

Daarom wil ik graag de komende weken met jullie terugkijken naar de woorden van God over I AM. Beginnend met de woorden over 2020 het jaar waar we nog inzitten. Zodat we ook, vanuit deze woorden, met elkaar gaan begrijpen waar we doorheen gaan en waar God naartoe wil.

Op 29-12-2019 hebben we deze woorden die we ontvangen hebben over 2020 gedeeld. In combinatie met een preek over Orpa en Ruth. Kiezen uit een onverdeeld hart.

Ik zoom even in dit eerste stukje in op dit fragment uit deze woorden; “In 2020 zal er veel ontkiemen. Maar het proces van ontkiemen is een proces vaak nog in het verborgene. Ergens in de rust en in de stilte breekt het zaadje open en ontstaat die groene scheut die zich een weg naar de oppervlakte toe groeit. Een weg baant naar het licht en naar de bestemming. Een pad creëert naar vermenigvuldiging en vruchtbaarheid. Een route naar zichtbaarheid, groei en bloei.

Het is de fase van ontkiemen. Dat voelt soms ook alsof je er nog lang niet bent. De fase van ontkiemen, alsof je dingen kwijtraakt, dingen afbreken, veiligheid verdwijnt. Maar het zaad moet sterven om te ontkiemen. De graankorrel moet dood om leven voort te brengen. Ontkiem, mijn liefste, kom te voorschijn. Want ik wil je stem horen en je gedaante zien. En hoezeer je soms verlangt naar de velden vol met koren, die komen er alleen als IK je ontkiemen mag.”

Ik heb dit zo ervaren ook in de laatste maanden tijdens de ‘coronatijd’. Het gevoel dat je er nog lang niet bent. Het gevoel dat dingen juist afsterven in plaats van groeien en bloeien. Het was voor mij een struggle om mijn focus op het plan van God te houden in plaats van op de omstandigheden.

Maar juist deze fase bracht nog zoveel naar boven wat af moet sterven. Precies zoals dat zaadje in de grond. Rotting en afsterven en daarin pas ontstond het nieuwe groene leven wat tot vruchtbaarheid zou leiden.

Een lastige fase. Mensen die onverwacht vertrekken. Het momentum van groei wat wordt doorbroken. De betrokkenheid die wegvalt. De fysieke afstand, het ontbreken van de regelmatige ontmoeting. Dingen die bloot werden gelegd en moeten verdwijnen, sterven af. Goede vragen die naar boven komen zoals; wat zijn we aan het doen, wat is kerk, waarom ben ik betrokken, waarom ga ik eigenlijk naar een samenkomst. Wat betekent het om ‘family’ te zijn. Wat bindt/brengt ons samen.

Uiteindelijk ben ik zo dankbaar dat we zo ongekend diep door dit heen gaan. Daarom noem ik het stiekem weleens de ‘coronablessing’, want er zat nog zoveel gewoonte, gewenning, achteloosheid in onze gebruiken.

Er er was vooral ook nog zoveel lucht in relationele zin. Waar je soms dacht echt iemands hart te kennen, vielen door deze bijzondere omstandigheden opeens toch nog wat maskers af. Een prachtkans uiteraard om elkaar nog beter te leren kennen. Echt te leren kennen, als we tenminste onze menselijke vluchtneigingen kunnen overwinnen.

“Het voelt soms alsof je er nog lang niet bent.” Staat er in die woorden. En dat klopt. Dat gevoel heb ik het afgelopen jaar vaker gehad dan ooit tevoren. Maar juist daar waar we dat ervaren, zijn we er nu dichterbij dan ooit tevoren.

“En hoezeer je soms verlangt naar de velden vol met koren, die komen er alleen als IK je ontkiemen mag.”

Zo eindigen de woorden van 29-12-2019. En zo eindig ik. Mag Hij ons ontkiemen? Als persoon en als beweging? Alles ‘wegrotten’ en ‘verteren’ wat niet van Hem is. Zodat daar, in het verborgener iets ontstaat!? Iets nieuws? Iets Fris? Iets wat leven brengt?!

———

30-8 hebben we weer de eerste samenkomst. Een opening van het nieuwe seizoen.
2 en 9-9 hebben we een gemeenteavond waar we samen met elkaar Gods hart gaan zoeken en ontdekken voor een geweldige tijd die voor ons ligt. Ook juist vanuit de diepe lessen van de afgelopen periode.