God is altijd bij mij!

Afgelopen week kreeg ik ’s middags ineens hele erge steken achter in mijn hoofd en bij mijn ogen. Ik voelde me er heel naar van, een beetje van de wereld. Ook was het een soort hoofdpijn die ik niet van eerder herkende. Ik was alleen met mijn zoontje Sam thuis, dus ik moest wel gewoon even doorbijten en doorgaan met de dag. Alsof het nog niet vervelend genoeg was, kreeg ik na het avondeten ineens een soort van doof gevoel in mijn rechterwang en mond. Wat is dat nou weer?!

Er kwam ineens zo’n angst over mij heen. Echt doodsangst. Ik voelde het gewoon over me heen vallen. Ik dacht dan ook letterlijk dat ik die avond een beroerte zou krijgen o.i.d. en ging allemaal gekke dingen denken. Dat kan nooit goed zijn met die steken in mijn hoofd erbij. Doordat ik vaak last heb van mijn lichaam heb ik mezelf aangeleerd om gewoon standaard te denken als ik iets geks of engs voel dat het toch niks is. Dat ik me niet druk moet maken omdat ik 2 uur later toch echt nog wel leef en zal denken waar maakte ik me nou eigenlijk druk om?!

Maar wat als het dit keer dus wél echt ernstig was? Wat als mijn mond straks ook ineens gaat hangen en ik moet Sam nog uit de Bijbel voorlezen en voor hem zingen voor het slapen gaan.

Ik heb vaker last van angst (gehad) en door de kracht van de Heilige Geest lukt het inmiddels steeds meer om er niet mee samen te werken, in Zijn veiligheid te stappen en mij met Zijn waarheid te bekleden. Maar deze angst was zo overweldigend dat het me gewoon niet lukte dit keer. Gelukkig zorgt moederschap ervoor dat je je kind boven jezelf kunt plaatsen en ik dacht, ik ga alles wat ik nog moet doen gewoon in geloof doen en daarna maar in mijn bed liggen, dan lig ik in ieder geval veilig. Ik las Sam voor en de gekste angsten kwamen voorbij in mijn hoofd. Misschien hoort hij mij nu niet normaal voorlezen maar praat ik wel raar onverstaanbaar, enzovoorts. (Nu kan ik er om lachen, dit is precies hoe die boze werkt natuurlijk) De angst werd steeds groter en ik voelde me overweldigd. Even niet in staat me erboven te plaatsen.

Ik barstte in tranen uit, maar Sam leek gelukkig niks te merken. Hij sprong vrolijk op ons tweepersoonsbed in het rond en had intussen de grootste lol. Ik herpakte mezelf en ging hem op bed leggen. Ik zong voor hem; Heer U bent altijd bij mij, U legt Uw handen op mij, en U bent voor mij en naast mij en om mij heen, elke dag. Het raakte mijn hart.. God voelde voor mij helemaal niet zo dichtbij nu. Zou Hij mij wel écht opvangen als ik val?

Ik begon voor Sam te bidden. Ineens draait hij zich om op zijn rug en legt hij zijn 2-jarige handje op mijn voorhoofd en begint voor me te bidden in zijn eigen brabbeltaaltje. Vervolgens legt hij zijn handje precies op het deel van mijn wang en mond dat zo gek verdoofd voelt en bid verder. Hij lacht intussen en begint grapjes te maken. Hoe bijzonder dat hij dit uit zichzelf doet! Ik heb hem niks verteld over mijn pijn of wat dan ook.

Terwijl ik naar beneden loop, besef ik me ineens dat ál mijn angst is verdwenen en de ergste pijn is afgenomen..! Wat een God hebben wij. Hij is wél dichtbij. Hij zorgt voor ons, al denk je dat je alleen bent. Hij zegent je zelfs door je kind heen, terwijl je als ouder denkt dat jij juist je kind moet zegenen. Wat inspireert zo’n 2-jarige mij. Het vertrouwen dat hij heeft, hoe de Heilige Geest nu al zo natuurlijk door hem heen vloeit, zonder druk of streven. Hoe hij niet een groter ding van iets maakt, maar voor je bidt en een seconde later weer domme grapjes zit te maken.

Leer mij meer als een kind te zijn Heer, dat ik in vol vertrouwen mag weten dat U altijd om mij heen bent, dat U mij omarmt en ik veilig ben in Uw armen. Dag angst, God zorgt lekker wél voor mij en is altijd bij mij, dus ik heb niks te vrezen!